แต่โทรทัศน์ก็เป็นที่ๆเราพร้อมจะเสียเวลาเพ่งมอง
มากกว่าตำแหน่งสุญูดในการละหมาด
ทั้งๆที่ต้องใช้สมาธิอ่านเหมือนกัน..........
แต่หนังสือนิยายก็เป็นที่ดึงดูดใจเรา
มากกว่าอัลกรุอาน
ทั้งๆที่ต้องเสียเวลาขยับปากเหมือนกัน....
แต่การพูดคุยกับมนุษย์ผ่านโทรศัพท์ก็เป็นที่คุ้นเคยของเรา
มากกว่าการพูดคุยกับอัลลอฮฺผ่านดุอาห์
ทั้งๆที่ต้องใช้โสตประสาทการได้ยินเหมือนกัน
แต่เสียงเพลงก็ยังเป็นที่พอใจของเรา
มากกว่าเสียงอัลกรุอาน
ทั้งๆที่ต้องลุกขึ้นยามดึกเหมือนกัน
แต่ฟุตบอลก็เป็นที่ชื่นชอบของเรา
มากกว่าการตื่นละหมาดตะฮฺญุด
ทั้งๆที่ต้องใช้การเกาะติดข้อมูลเหมือนกัน
แต่ข่าวคราวของดารานักร้องเกาหลีก็เป็นที่สนอกสนใจของเรา
มากกว่าข่าวคราวของพี่น้องมุสลิมในอิรัก
ทั้งๆที่เราต้องใช้หัวใจเพื่อรำลึกถึงเหมือนกัน
แต่เรากลับมีความสุขเมื่อได้รำลึกถึงผู้ที่ถูกสร้าง
มากกว่าผู้สร้าง
ทั้งๆที่เราต่างรู้ว่าเวลาในโลกนี้นั้นมีจำกัด
แต่ก็ยังใช้มันไปอย่างขาดทุนอยุ่ดี
ทั้งๆที่เราต่างรู้ว่าวันหนึ่งเราจะต้องตาย
แต่เราก็ยังไม่เตรียมตัวเพื่อพบกับมันจริงๆจังๆสักที
แท้ที่จริงแล้วการงานที่ทำให้เราใกล้ชิดกับอัลลอฮฺนั้นไม่ได้ยากเกินไปเลย ความรู้สึกของเราถูกปรุงแต่งโดยสังคมต่างหากทำให้มันดูยากเกินไป